هدف از این پژوهش، بررسی اثر دشواری نسبی تکلیف و نوع دستورالعمل کانون توجه (پایه، درونی و بیرونی) بر اجرای تکلیف تعادلی است. نتایج تحقیقات اخیر نشان می دهد که کانون توجه اجراکننده، به ویژه وقتی تکلیف جدید و چالش انگیز است، نقش مهمی بر اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی دارد. در این پژوهش 48 دانشجوی دانشگاه آزاد مشهد شرکت داده شد و به طور تصادفی به دو گروه تکلیف تعادلی آسان و تکلیف تعادلی دشوار تقسیم شدند. شرکت کنندگان، تکلیف متعادل ایستادن بر صفحه تعادل سنج دیجیتال را به تعداد 3 کوشش 15 ثانیه ای در شرایط بدون دستورالعمل، دستورالعمل توجه درونی و دستورالعمل توجه بیرونی اجرا کردند. نتایج نشان داد که عملکرد گروه تکلیف دشوار در شرایط توجه بیرونی به طور معنی داری بهتر از دو حالت دیگر بود، در حالی که نوع دستورالعمل کانون توجهی تفاوت معنی داری را در اجرای تکلیف تعادلی در گروه آسان ایجاد نکرد. بنابراین نتیجه می گیریم که اثربخشی کانون توجه به عنوان یک متغیر اجرا و یادگیری حرکتی به عواملی مانند دشواری تکلیف بستگی دارد.

برنشتاین (1967)، برای هماهنگی اندام و کنترل درجات آزادی چند مرحله پیشنهاد داد. در مراحل اولیه تمرین و کسب یک مهارت حرکتی، مشکل هماهنگی از طریق تثبیت اولیه درجات آزادی کاهش می یابد، سپس تمرین بیشتر از طریق رفع محدودیت های واقع بر اندام موجب افزایش درجات آزادی و مشارکت آنها در یک سیستم قابل کنترل می شود. "تثبیت" درجات آزادی از لحاظ عملی هم با ثابت و محکم شدن درجات آزادی مفاصل و هم با تشکیل پیوندهای قوی بین اندام و درجات آزادی متعدد قابل توضیح است. در مقاله حاضر، نویسندگان شیوه استخراج و تفسیر داده های سینماتیکی را برای تبیین تغییرات الگوی حرکات بدن از طریق پدیده های تثبیت / آزادسازی و جفت شدن مفاصل در یک آزمودنی مرد دانشگاهی سالم و راست برتر (سن: 26 سال؛ قد: 172 سانتیمتر؛ وزن: 80 کیلوگرم) که به تمرین حفظ تعادل روی پایداری سنج می پردازد، معرفی می کنند. داده ها با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل سه بعدی که شامل سه دوربین فیلمبرداری و برنامه تحلیل حرکت رایانه ای شریف (SMA) در نرم افزار MATLAB بود که موقعیت 19 مارکرپاسیو نصب شده روی بدن و دستگاه پایداری سنج را اندازه گیری می کرد. قبل از هر کوشش، دستگاه را به کمک یک چهارچوب فلزی با ابعاد مشخص کالیبره کردیم. این امر امکان تبدیل مقادیر دوبعدی آشکارسازی دوربین را به مختصات سه بعدی واقعی فراهم می سازد. سپس، متغیرهای زیر برای سه کوشش اول، پنجم و نهم از یک دوره تمرینی نه کوششی (3 جلسه× 3 کوشش) محاسبه شد: 1) تغییرپذیری پایداری سنج (SV) به عنوان شاخص عملکرد، 2) تغییرپذیری مطلق و نسبی زوایای مفصلی (RV) برای بررسی تثبیت و آزادسازی و 3) همبستگی بین سری های زمانی زوایای مفصلی به منظور بررسی جفت شدن زوج مفاصل. سرانجام، نحوه تفسیر متغیرهای استخراج شده و محدودیت های موجود در زمینه مطالعات تغییرپذیری درجات آزادی به همراه پیشنهادهایی برای تحقیقات آتی ارایه شد.

مقدمه: بسیاری از فعالیت های زندگی روزانه علاوه بر نیازهای تعادلی نیازهای شناختی نیز دارند. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر تکلیف توجه انتقالی و انتخابی بر تعادل در جوانان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 30 نفر از دانشجویان پسر با دامنه سنی 18 تا 26 سال که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند، آزمون تعادل یک پا را در 3 حالت تکلیف تعادل تنها، تکلیف تعادل به همراه توجه انتقالی و تکلیف تعادل به همراه توجه انتخابی بر روی دستگاه بایودکس انجام دادند. آزمون استروپ (Stroop) برای سنجش توجه انتخابی و آزمون عصب شناختی انتقال توجه برای جمع آوری داده ها استفاده شد. برای تحلیل از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده گردید. کلیه محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام گرفت.یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل داده ها، افت معنی دار (P<0.05) عملکرد تعادلی ایستادن بر روی یک پا را در تکلیف دوگانه در سطوح سهمی و پیشانی و در حالت کلی، به همراه تکلیف ثانویه توجه انتخابی و توجه انتقالی نشان داد. همچنین تکالیف شناختی در شرایط تکلیف منفرد و دوگانه مقایسه شدند. در هنگام مقایسه تکلیف توجه انتخابی و انتقالی در شرایط تکلیف دوگانه نسبت به تکلیف منفرد، افت عملکرد شناختی (P<0.05) مشاهده شد. مقایسه نتایج نشان داد که با وجود افت عملکرد تکلیف تعادلی در هنگام انجام تکلیف تعادلی هم زمان با تکالیف شناختی توجه انتخابی و انتقالی، بین افت عملکرد تعادلی در وضعیت های ترکیب شده با توجه انتقالی و توجه انتخابی تفاوت معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: ساختارهای مغزی یکسان درگیر در توجه انتخابی و انتقالی و ارتباط نزدیک بین جنبه های مختلف توجه را می توان دلیل عدم تفاوت بین افت عملکرد تعادلی در وضعیت های ترکیب شده با توجه انتقالی و توجه انتخابی دانست.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دستکاری حسی و تداخل شناختی بر تکلیف تعادل پویا بود. نمونه تحقیق شامل 60 نفر از دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشگاه ارومیه با دامنه سنی 25-19 بود. آزمودنی ها به صورت هدفمند در چهار گروه کنترل، اختلال بینای، اختلال حس پیکری و حذف بینایی قرار گرفتند و تکلیف تعادلی را روی دستگاه تعادل سنج پویا، یکبار بدون تکلیف شناختی و یکبار با تکلیف شناختی اجرا نمودند. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر، تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد اثر اصلی نوع آزمون و تعامل آن با اثر گروه معنادار است (P£0.01). به عبارتی تکلیف شناختی ثانویه اثر معناداری بر تعادل پویا دارد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یکراهه نیز نشان داد که در هر دو نوع آزمون، بین گروه ها تفاوت معنادار وجود دارد (P£0.01). نهایتا، نتایج نشان داد تفاوت های دوتایی بین گروه ها به غیر از گروه اختلال بینایی با اختلال حسی وجود دارد (P£0.05). نتیجه اینکه بارافزایی شناختی می تواند اجرای تکلیف تعادل پویا را دچار اختلال کند. همچنین تکلیف تعادل پویا به اطلاعات حس پیکری و بینایی وابسته است و اختلال در این حس ها، موجب کاهش عملکرد بهینه در تکلیف می شود.

یکی از عوامل اثرگذار بر یادگیری و اجرای مهارت های حرکتی، توجه است و کانونی کردن آن یک روش برای افزایش بازدهی و یادگیری است. نتایج تحقیقات اخیر نشان داد که کانون توجه اجراکننده نقش مهمی بر اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی دارد. هدف از این پژوهش، مقایسه اثر دستورالعمل کانون توجه بیرونی دور و نزدیک بر اجرای تکلیف تعادلی پویا بود. در این پژوهش از بین دانشجویان پسر مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد که واحد تربیت بدنی عمومی 1 را در نیمسال دوم سال تحصیلی 89-88 انتخاب کرده بودند، تعداد 60 نفر به صورت تصادفی در 3 گروه توجه بیرونی دور (توجه به نشانگر دور از پاها)، گروه توجه بیرونی نزدیک (توجه به نشانگر نزدیک پاها) و گروه کنترل (بدون دستورالعمل توجهی) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از دستگاه تعادل سنج (بایودکس) استفاده شد. هر شرکت کننده 3 کوشش 20 ثانیه ای از آزمون تعادل پویا را اجرا کرد. ابتدا داده های بدست آمده توسط آمار توصیفی و پس از اطمینان از طبیعی بودن داده ها، به کمک آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی دانکن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که عملکرد گروه توجه بیرونی دور به طور معنی داری بهتر از گروه کنترل بود، در حالی که گروه توجه بیرونی نزدیک تفاوت معنی داری را در اجرای تکلیف تعادلی نسبت به گروه کنترل ایجاد نکرد.

این تحقیق به منظور مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی و تخمین خطا بر اکتساب و یادداری تکلیف تعادلی در کودکان و بزرگسالان انجام گرفت. در این تحقیق، 96 آزمودنی (48 کودک در دامنه سنی 12-8 سال و 48 بزرگسال در دامنه سنی 22-18 سال) از دانش آموزان آموزش و پرورش و دانشجویان دانشگاه اصفهان بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی بر اساس دامنه سنی، جنسیت، برنامه دریافت بازخورد و تخمین خطا در 16 گروه قرار گرفتند. تکلیف مورد نظر حفظ تعادل به مدت 30 ثانیه بر روی دستگاه تعادل سنج بود. هر یک از گروه ها به مدت 4 روز در 8 دسته 5 کوششی در دوره اکتساب شرکت داشتند.در آخرین دسته روز چهارم، آزمون اکتساب و 72 ساعت پس از آن آزمون یادداری انجام گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس عاملی تحلیل شد. بر اساس نتایج، در مرحله اکتساب اثر اصلی نوع بازخورد معنی دار بود و زمان حفظ تعادل گروه خودکنترل در آزمون اکتساب به طور معنی داری بیشتر از گروه جفت شده بود، اما اثر اصلی جنسیت، دامنه سنی و تخمین خطا معنی دار نبود. در مرحله یادداری، اثر اصلی دو متغیر نوع بازخورد و جنسیت معنی دار بود، به طوری که زمان حفظ تعادل مردان در آزمون یادداری به طور معنی داری بیشتر از زنان بود، در حالی که اثر اصلی دامنه سنی و تخمین خطا معنی دار نبود (P<0.05). با توجه به نظریه زیمرمن در خودتنظیمی که خودکنترلی نیز بخشی از آن است، نتایج حاصل به طور کلی این نظریه را تایید کرد. بر اساس یافته های این پژوهش نتیجه گیری می شود که شیوه تمرین خودکنترلی به ویژه بازخورد خودکنترلی در اکتساب و یادداری مهارت ها در کودکان و بزرگسالان موثر است. همچنین تخمین خطا در گروه خودکنترل در مرحله اکتساب عملکرد بهتری داشته است.

اهداف: مطالعات نشان داده است که اجرای یک تکلیف دوگانه هم زمان با راه رفتن حتی در سالمندان سالم، موجب تغییرات زیادی در الگوی راه رفتن می شود. مطالعه پارامترهای فضایی - زمانی و تغییرات آنها در گام برداری ناشی از تکلیف دوگانه، بررسی تقارن در عملکرد پای راست و چپ و مطالعه تغییرپذیری در این پارامترها کمتر موردتوجه محققان قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی تغییرات رخ داده در پارامترهای فضایی - زمانی گام برداری به علت هم زمانی آن با تکلیف دوگانه شناختی در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی بود.مواد و روش ها: داوطلبان شرکت در این پژوهش، شامل 30 سالمند مبتلا به ضعف تعادلی بودند که سن بالای 70 سال داشتند که از طریق آزمون های برگ و MMSE انتخاب شدند. افرادی که در آزمون برگ نمره پایین تر از 52 داشتند، در این مطالعه شرکت کردند و افرادی که در آزمون MMSE نمره پایین تر از 23 کسب کردند، از این مطالعه خارج شدند. پس از آشنایی با نحوه اندازه گیری و کسب رضایتنامه کتبی، شرکت کنندگان در دو وضعیت، راه رفتن طبیعی و راه رفتن با تکلیف دوگانه شناختی، یک مسیر 12 متری را طی کردند. پارامترهای فضایی - زمانی از طریق دوربین های ویکون ثبت شد. سپس با استفاده از نرم افزار پلی گن متغیرهای کادنس، سرعت راه رفتن، طول استپ، طول استراید، زمان استپ و استراید، زمان استنس و نوسان، زمان حمایت یک پا و حمایت دو پا، جداشدن پای مخالف، تماس پای مخالف با زمین و زمان جداشدن پنجه، برحسب درصدی از طول چرخه راه رفتن استخراج شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با روش اندازه گیری مکرر و با سطح معنی داری P<0.05 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد از میان یارامترهای موردبررسی، متغیرهای کادنس و سرعت راه رفتن در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی کاهش معنی داری یافت. با وجود این زمان استپ، زمان استراید، زمان حمایت دوگانه، زمان حمایت یک پا، مدت زمان استقرار و نوسان در راه رفتن با تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05). شاخص عدم تقارن در راه رفتن همراه تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی در پارامترهای کادنس، زمان استراید و طول استراید، افزایش معنی داری داشت و در بقیه پارامترها اختلاف معنی دار نبود. نتایج نشان داد تغییرپذیری پارامترهای گام برداری از یک گام به گام بعدی در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی تغییر معنی داری نشان نداد. به بیان دیگر در این مطالعه با ارائه تکلیف دوگانه، سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی گام های همسانی داشتند. همچنین با وجود کاهش معنی دار در سرعت کلی گام برداری، زمان بندی بین دو مرحله استقرار و نوسان در راه رفتن با ارائه تکلیف هم زمان تغییر معنی داری را نسبت به راه رفتن عادی نشان نداد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی، زمان اتکای دوگانه و زمان استقرار افزایش و نیز سرعت گام برداری کاهش می یابد که با توجه به پیشینه تحقیقات، این عوامل با افزایش بی ثباتی و درنتیجه افزایش خطر سقوط ارتباط دارد. بنابراین در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی، اجرای تکلیف دوگانه هم زمان با راه رفتن می تواند خطر سقوط را افزایش دهد. با توجه به افزایش عدم تقارن در راه رفتن با تکلیف دوگانه، به نظر می رسد هماهنگی و تقارن دوجانبه حساسیت زیادی به تکلیف شناختی هم زمان داشته باشد. این عدم تقارن در عملکرد بین پاها به عنوان خطر سقوط شناخته شده است. ازاین رو، با توجه به نتایج بیان شده می توان نتیجه گرفت که راه رفتن در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی به عملکرد شناختی بیشتری نیاز دارد و انجام تکلیف هم زمان شناختی، موجب تداخل در منابع توجهی و در نتیجه تغییر در الگوی راه فتن می شود. بنابراین پیشنهاد می شود که سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی که با خطر سقوط بیشتری مواجه هستند، از توجه به تکالیف هم زمان شناختی در حین راه رفتن خودداری و فقط بر راه رفتن تمرکز کنند.

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین تاثیر سطوح مختلف دشواری تکلیف تعادلی و بازخورد بینایی بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب زنان سالمند بود. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی 14 زن سالمند سالم با میانگین سنی 57/65 سال به صورت داوطلبانه و دردسترس انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. تکلیف شامل حفظ تعادل بر روی دستگاه تعادل سنج بایودکس بود. از هر کدام از آزمودنی ها خواسته شد در 2 شرایط (با بازخورد بینایی و بدون بازخورد بینایی) روی 3 سطح صفحه تعادل با ناپایداری متفاوت (سطوح 10، 8 و 6) بایستند. از دستگاه الکترومایوگرافی مگاوین برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلانی در عضلات دوقلوی خارجی، نازک نیی بلند، راست رانی و دو سر رانی استفاده شد و شاخص جذر میانگین مربعات از سیگنال ثبت شده عضلات استخراج شد. مدت زمان هر آزمون 20 ثانیه و زمان استراحت بین آزمون ها 20 ثانیه بود. یافته ها: یافته ها نشان داد که با افزایش دشواری تکلیف تعادلی فعالیت الکتریکی عضلات دوقلو (01/0 =P)، راست رانی (001/0>P)، دوسر ران (028/0=P) و نازک نیی بلند (001/0=P) افزایش معنی دار داشت و در شرایط با بازخورد بینایی در مقایسه با شرایط بدون بازخورد بینایی، فعالیت الکتریکی عضلات راست رانی (001/0>P)، نازک نیی بلند (01/0 =P) و دو سر ران (001/0 >P) افزایش معنی دار داشت. نتیجه گیری: به طورکلی نتایج این پژوهش نشان داد که افزایش دشواری تکلیف تعادلی و ارایه بازخورد بینایی فعالیت الکتریکی عضلات را افزایش داد.

سابقه و هدف: ارزیابی وضعیت تعادل یکی از اجزا مهم روند توان بخشی و درمان بیماران محسوب می شود. سیستم تعادلی بایودکس متشکل از یک صفحه چند محوره متحرک است که برای توان بخشی مفصل و توسعه حس عمقی و ارزیابی ثبات پوسچرال استفاده می شود. انجام ازمون های مکرر روی بایودکس، باعث ایجاد یادگیری و اشنا شدن افراد با دستگاه سنجش تعادل می شود. از این رو، مشخص نیست که که تغییرات دیده شده در شاخص ثبات، ناشی از یادگیری است یا مربوط به اثر مداخله است. هدف این مطالعه بررسی اثرات یادگیری تمرین تکلیف پوسچر در ازمون های مکرر و تعیین معادله منحنی یادگیری تکلیف تعادلی و تعیین تکرارپذیری داخل جلسات با سیستم تعادلی بایودکس بود.مواد و روش ها: از ازمودنی ها (10 فرد سالم غیرورزشکار) خواسته شد تا در وضعیت چشمان باز، با دو سطح دشواری اسان (درجه 8) و مشکل (4)، روی پای غالب خود بر روی صفحه متحرک دستگاه بایودکس بایستند. هر مرحله 10 بار تکرار شد.3 دقیقه استراحت بین هر مرحله جهت از بین رفتن اثرات خستگی و 30 دقیقه زمان استراحت بین دو مرحله ازمون قرار داده شد. شاخص ثبات کلی، شاخص ثبات داخلی خارجی و شاخص ثبات قدامی خلفی ثبت شد.یافته ها: اثر تکرار تکلیف پوسچر دشوار بر روی بایودکس از تکرار 6 نسبت به تکرار 1-5 اختلاف معنی دار (P<0.05) و اثر تکرار تکلیف پوسچر اسان بر روی بایودکس از تکرار 5 نسبت به تکرار 1-4 اختلاف معنی دار داشت (P<0.05). پس از یادگیری هیچ گونه اختلاف مشخصی بین میانگین تغییرات تکرارها مشاهده نشد. هر چقدر درجه دشواری تکلیف پوسچر بیش تر شود پایایی سیستم هم افزایش می یابد (0.92-0.90). ارتباط بسیار نزدیکی بین تغییرات میانگین شاخص کلی و شاخص قدامی خلفی دیده شد (r=0.88, P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد انجام ازمون های مکرر بر روی بایودکس در تکرارهای بالاتر از پنج بار منجر به یادگیری می شود. لذا در ارزیابی تعادل افراد وقتی تکلیف پوسچر اسان از فرد خواسته می شود در ازمون های با تکرار 5 بار یا بیش تر، باید اثرات یادگیری را در نظر گرفت و زمانی که تکلیف پوسچر دشوار بر روی بایودکس مورد ارزیابی قرار می گیرد در ازمون های با تکرار بیش از 6 بار باید اثرات یادگیری را در نظر گرفت.